در دو مبحث گذشته یعنی “کو میته” و “کاتا” اجمالا دریافتیم که هر مدرسه وسبک مستقل در “کاراته-دو”

به تبعیت از بنیانگذار ان  دیدگاه ها و عملکرد های متفاوت ولی درخور اهمیتی را نسبت به روشهای دیگر وشاید مشابه ارائه میدهد.

برای درک بهترمطلب میتوان به اختصار از موسیقی بعنوان یک بحث تطبیقی مدد گرفت و ان اینکه سبکهای بیشمار موسیقی رایج در جهان همگی از هفت نت اصلی و مشتقات وابسته بان استفاده کرده و ترکیباتی بسیار ارزنده ولی متفاوت  در انطباق با خصوصیات روحی روانی / نژادی / اجتماعی – زادگاه…. طراح و خالق  اثر بوجود اورده و به پیروان  ان ارائه گردیده است. بعنوان  مثال میتوان به موسیقی سنتی ایران و دستگاها و گوشه های مختلف ان در مقایسه با موسیقی کلاسیک / انواع گوناگون موسیقی غربی و همچنین ژاپن و اسیای جنوب شرقی اشاره ای کرد.

با استناد به مختصر بحث تطبیقی فوق میتوان چنین نتیجه گرفت که در مورد هنرهای رزمی و بخصوص “کاراته-دو”  کاتا ها نیز از ترکیب عناصر و تکنیکهای مشابهی   (همانند نتهای موسیقی) بهره گرفته و طراحی میشوند که در کلیه سبکها مشرک میباشند که با واژه “ کی هون” از انها نام میبریم که شامل:

 گروه فنون ایستادن (داچی ها) / گروه فنون دفاعی (اوکه ها) / گروه فنون ضربات با دست (زوکی ها) / گروه ضربات پا (گری ها)  که همانند نت های موسیقی چهار گروه ذکر شده زیر مجموعه هایی را نیز شامل میشوند.

” کی هون به مجموعه فنون داچی ها / اوکه ها / زوکی ها و گری ها تلقی میشود که بصورت انفرادی و یا ترکیبی از نخستین جلسه تمرینات یک هنر جو اغاز وبا جدیت و برای سالیان پی در پی در هر جلسه تمرین تکرار میشوند و نقشی غیر قابل انکارو کلیدی در پرورش و تقویت جسمانی و همچنین روحی روانی هنر جو ایفا میکنند”.

تکرار با کیفیت و صادقانه  کی هون در طی سالیان پی در پی در تمرینات به هنر جو امکان میدهد تا از محدوده محسوسات جسمانی فراتر رفته و با واحدهای حسی درونی خود اشنا و اگاه شود وبتدریج با بکار گیری انها در قالب    کاتا ها به حریفان غیابی انها  حیاتی ملموس و واقعی بدهد .  این همان طریقتی است که در نهایت هنر جو را با سیرت واقعی کو میته پیوند داده و اغاز مرحله جدیدی از این طریقت را وعده میدهد.